2016

Buranın yerel gazetesinde bir haber çıkmıştı. Suriye’den gelen bir göçmen aile, son derece yaratıcı bir işe imza atarak kendi mobilya tasarım atölyelerini kurmuştu. Haberi okuduktan birkaç hafta sonra onlara bir e-posta yazdım; aynı mahallede oturduğumuzu, tanışmak istediğimizi söyledim. Geçen hafta çaya geldiler. Tadına doyulmaz bir sohbetten sonra yeniden buluşmak için sözleştik ve dün de bu kez biz onlara gittik.

Hayatın tadına, renklerine, iniş çıkışlarına, her köşe başında gizlediği sürprizlerine yeniden hayran oldum. Sanki kırk yıllık dostlarmışız gibi, su gibi akan bir sohbetin içinde bulduk kendimizi.

İbrahim ve Suzan, Kemal’le benimle aynı yaşlarda. İki küçük oğulları var. Suriye’de arkeolog olarak çok önemli işlere imza atmışlar; yüksek mevkilerde çalışmışlar. Savaş çıkınca, 2014’te buraya göç etmişler.

Konuşurken fark ettik ki, yaşadıklarımız neredeyse birebir aynı: zor zamanlar, bocalama, kimlik karmaşası, yeni bir ülkeye alışma çabaları, hayata sıfırdan başlama… Kendini külleri arasından yeniden yaratmak.

“Dünyanın en eski yerleşim yerinden gelip, hiç tarihi olmayan bir yerde yaşamaya başladık.” dediler. Onca yıllık mesleki birikimleri, uzmanlıkları burada bir sabun köpüğü gibi havaya karışmış; sanki bir anda değersizleşmiş. Kış günü Kars’ta dondurma satmak gibi bir his… Ama onlarda da doğu insanına özgü o azim, o yılmazlık var. Sokaklarda atılmış keresteleri, kütükleri, tahta parçalarını görüp toplamaya başlamışlar; sonra kendi stillerini katarak onları nefis mobilya parçalarına dönüştürmüşler. www.outlookdecor.com.au diye bir siteleri bile var.

Şimdilik günü kurtarıyorlar ama geleceğin nasıl olacağını bilmiyorlar. Her göçmen gibi umuda sarılıp yaşıyorlar. Sohbet o kadar derin, o kadar çok katmanlıydı ki; nelerden bahsettiğimizi yazmaya kalksam zaman yetmez.

Ama hepimizde ortak bir his vardı: Artık buradayız ve evimizin sicakligi, baba ocaginin verdigi vurdumduymazlik, guven, o elini kolunu sallaya sallaya, kendimizden emin, kaygisiz yasadigimiz gunlerimiz arkada kaldi.Şimdi biraz tedirgin, biraz ürkek güvercinler gibiyiz. “Bilgi güçtür.” diyerek durmadan okuyor, öğreniyor; burada insanların bildiklerine yetişmeye çalışıyoruz.

Bildikçe, yaşadıkça, yeni insanlar tanıdıkça… Aynı dükkânlara defalarca girip çıkıp raflarda neyin nerede olduğunu artık kolayca buldukça… Gurbetin o keskin buzları yavaş yavaş eriyor.