2016

Bugün İpek okuldan gelince, bir arkadaşının telefonu olduğunu ve kendisinin de bir telefona çok ihtiyacı olduğunu söyledi. Güzel başlayan sohbet, bir anda tantruma dönüştü. Konuyu ona sakince anlatamadığımı hissedince, “Yarın okulda öğretmeninle konuş istersen, o sana daha iyi anlatır.” dedim. Meğer bu sözüm, bambaşka bir tartışmanın kapısını açacakmış.

İpek'in söylediklerini aynen aktarıyorum:

“Sen öğretmenimizle böyle konuları konuşabildiğimizi mi sanıyorsun? Onunla benim konuşmam nasıl bu kadar uzun olabilir ki? Ne zaman konuşacağım? Sınıfta hep bir işi var, sınıf dışında da hiç müsait değil! Bir şey söyleyince ilk cevabı hep aynı: ‘Cool, now go back to your work.’ Yani ‘İyi, şimdi işine dön.’ Birlikte problem çözme, beyin fırtınası falan hiç yapmıyoruz! En fazla ‘Tatilde ne yaptın, hadi anlat.’ diyor. Böyle konulardan hiç bahsetmiyorlar. Sizin okul Montessori, siz öyle şeyler yapıyorsunuz ama bizim okulda bu asla olmuyor. Biz hep ders yapıyoruz, hiç eğlenceli bir şey yok!”

Ona “Bu konuyu öğretmeninle konuşayım mı?” dedim.
“Hayır sakın konuşma, çok utanırım, bütün sınıf bana güler.” dedi.

İpek anlattıkça, içimde ona o kadar hak verdim ki…

Bizim meslekte öğretmenler çoğu zaman sınavlar, müfredat, değerlendirme baskısı içinde kalıp, çocuklar için gerçekte önemli olan şeyleri çok çabuk unutabiliyorlar. Anlaşılan o ki İpek, beynine bilgi dolduran ama kalbine dokunamayan bir öğretmene denk gelmiş bu yıl. Ne kadar acı…

Kızımın konuşmak istediği şeyler boğazına düğümleniyor; onun için önemli olan konular sınıfta önemsenmiyor. Öğretmenin kendine ait bir ajandası var ve çocukların küçük ama gerçek dünyalarına pek yer kalmamış.

Sanırım dayanamayıp öğretmene yazacağım.
Umarım İpek’in başı belaya girmez…
Umarım öğretmen ondan “gıcık” kapmaz.

Çünkü hepimiz biliriz ki, öğretmen olarak bazen bizi zorlayan velilere içerleyiveririz. Ama insan anne olunca, öğretmen kimliğinin çok ötesinden bakıyor meseleye.

Ve bugün, kızımın sesi bir kırgınlık değil; bir yardım çağrısıydı.