Ekim 2015 Perth, Willeton

Aldığımız ev Cul de Sac dedikleri bir yerde. Türkçe’de en yakın anlamıyla “çıkmaz sokak”. Arka bahçemiz olmasına rağmen, evin ön tarafında da geniş bir çim alanı ve onun ilerisinde de arabaların dönüş yapması için yapılmış yuvarlak bir asfalt bölüm var. Bizim çocuklar orayı oyun alanı olarak kullanıyor.

Akşam okuldan aldığımda, daha arabadan inmeden arkadaşları çevremizi sarıyor. İpek ile Defne jet hızında üstlerini değiştirip sokağa fırlıyorlar. Bisiklete biniyorlar, karşı evin bahçesindeki kocaman ağaca tırmanıyorlar, yine onların bahçesindeki ağaçtan kara dut topluyorlar. Tebeşirle asfalta resimler çiziyorlar.

Geçen gün pencereden baktığımda 6 yaşındaki Defne’yi yan komşunun 12 yaşındaki kızı ve 9 yaşındaki oğluyla birlikte, yere çizilmiş bir yarış çizgisinin arkasında start beklerken gördüm. Diğer ucundan cılız bir “ready, set, go!” sesi duyuldu ve üçü birden füze gibi fırladılar. Defne canını dişine takmış, öyle bir koşuyordu ki gözlerime inanamadım. Elbette sonuncu oldu ama kendine olan inancını ve elinden geleni yapma azmini görünce o kadar gurur duydum ki…

Sokağımız toplam 12 evden oluşuyor ve neredeyse hepsinde çocuk var. Yaklaşık 10 tane birbirine yakın yaşlarda çocuk… Benim kızlar bu çocuklardan dördüyle aynı sınıfta. Dolayısıyla bol bol outdoor aktivite ve sosyalleşme oluyor. Onlar adına çok mutluyum.