2016

Bu akşam Suzan ile İbrahim, Suriyeli arkadaşlarımız, bize geldiler. Mangal başında güzel bir akşam yemeği yedik. Konuşmalar sırasında annemin morali biraz bozuldu. İbrahim, Türkiye’de şu anda olanların Suriye’de savaş öncesi yaşananlarla nasıl benzerlik gösterdiğini anlattı; “Türkiye’nin geleceği de bizimki gibi olacak,” deyince annem birden kapandı. Annem öyle sabırsız ki ona tercüme etmek çok zor. Bir süre dinledikten sonra internete gidip odasına çekildi.

Uzun zamandır görüşmüyorduk bu arkadaşlarla; hemen sohbete daldık. Bildiğiniz gibi, kesilip sokağa atılan ağaçlardan mobilya tasarlayıp satıyorlar. “Son üç aydır hiç satış yapamadık, moralimiz bozuk,” dediler. Avustralya’da özel yapım mobilyaya para verecek bir kitle olup olmadığını konuştuk. “Var,” dediler, “ama o kitleye bir türlü ulaşamıyoruz. Bu yüzden ilerleme kaydedemedik. Yine de üç yıldır ayakta kalmayı başarmak bile bir başarı.”

Suzan geçen gün AppleCross’ta çöpe atılmış bir Thermomix bulmuş. 2500 dolarlık bir alet bu! “Burada güzel yaşamak için çok para kazanman gerekmiyor,” diyor. “Evinin tamamını bile sokaktan bulduklarınla çok şık ve zevkli bir şekilde döşeyebilirsin. Yeter ki zevkin olsun.”
Suzan, “Sırf para kazanacağım diye sefalet gibi hissedeceğim bir işte çalışmak istemiyorum,” diyor.
İbrahim ise gelecek yıldan itibaren Heritage alanında ne iş varsa her yere başvurmayı, kontaklar kurmayı planlıyor.

Annem dedi ki, “İlk başta onların durumuna çok üzülmüştüm ama şimdi iş seçmeye bu kadar meraklı olduklarını duyunca içim eskisi gibi acımamaya başladı.” Bunun üzerine annemle uzun uzun konuştuk: “Acaba kim haklı? Hangisi doğru? İnsan ne yapmalı?” diye. Sonunda şuna vardık: Asla tek bir doğru yok. Ne haklı, ne mantıklı, ne olması gereken bir şey var. Hayatın tek bir cevabı yok.

Annem, “Bu yaştan sonra düşüncelerimde böyle bir esneklik olacağını hiç düşünmezdim,” dedi. Nasreddin Hoca misali, “Sen de haklısın… Belki de hayat sevmediğin bir işi yapmak için çok kısa,” diye düşünmeye başlamış.

Neyse… Yarın okul var. Yazmayı çok sevdiğim için geceleri kendime engel olamıyorum ama artık uyumam lazım. Tam yatarken başucumdaki takvime gözüm ilişti. Şöyle yazıyor:

“Love the life you live, live the life you love.”

Bazen tek bir cümle her şeyi özetleyiveriyor.