2016

Dün okulda yaşanan bir olay yüzünden o kadar canım sıkıldı ki, epey ağladım. Stresli bir durumda ellerimin ayağıma dolanmasından, söyleyeceğim kelimeleri unutmamdan, yanlış şeyler söylemekten, kendimi utandırmaktan artık çok yoruldum. Gecemi gündüzüme katıp sürekli çalışmaktan, velilere devamlı e-postalar atıp onları olması gerektiğinden fazla sürece dahil etmekten, “en iyisi” olsun diye deli divane olup kendi ailemi ihmal etmekten, kendime aşırı sorumluluk yükleyip okulu kurtaracak kişi rolüne bürünmekten… Gözlerim kör olmuş.

Kemal’le okul çıkışında buluştuk. Neredeyse üç saat konuştuk.
Bugün biraz daha iyi hissediyorum sanırım :((

Okulun son haftasında izin almak için müdür yardımcısıyla konuştum. Adam oldukça makul biri. “Tabii, olur,” dedi. 3 Aralık’ta İstanbul’a uçuyoruz. Orada bir gece kalıp ertesi sabah erkenden Amerika’ya geçeceğiz. Bu Green Card hakkı bizim için hayırlı mı, hayırsız mı hâlâ anlayamadım. Hakkımızı kaybetmemek için beş yıl boyunca her yıl Amerika’ya giriş yapmak zorundayız. Beşinci yılın sonunda da ya temelli kalıyorsun ya da hak yanıyor. Biz hâlâ “giriş–çıkış” aşamasındayız.

Bana kalsa hâlimden çok memnunum; burada kalırım. Yeni bir maceraya atılmaya ne nutkum, ne halim, ne de ihtiyacım var. Ama Kemal fırsatları artırmak istiyor. Bakalım ne olacak…

Bu sefer Miami–Orlando–Jacksonville taraflarını gezeceğiz.
16’sında İstanbul'a döneceğiz. Kemal direkt Perth’e uçacak; biz de Urfa’ya geçeceğiz.

15 Ağustos’ta Avustralya vatandaşlığı için süremiz doldu ve hak kazandık. Sınava girdik, geçtik, belgeleri sunduk derken sonunda 11 Ocak’ta yemin etmek için gün verdiler. Oysa ben 26–27 Ocak’a kadar Türkiye’de kalmayı planlıyordum. Oralarda hava soğuk, kış, kıyamet… ama işten, ödevlerden, derslerden uzaklaşmayı; saçma sapan şeylere gülüp hayatın dertsiz tasasız yanını yaşamayı öyle çok özledim ki. Amerika’dan çok Urfa’ya gitmeyi iple çekiyorum.

Kızlarım artık güzelce Türkçe konuşuyor. Anneannenin üç aydır burada olması çok işe yaradı. Şimdi de televizyonda “Güldüy Güldüy” izliyorlar.

İpek üstün yetenekliler sınavını kazanamadı. 4., 6. ve 8. sınıflarda PEAC diye bir sınav yapılıyor; üstün yeteneklileri tespit edip extension programına alıyorlar. Hani her annenin içinde küçücük bir umut vardır ya… İşte ben de o umudu taşıyordum. Öğretmen her ne kadar “Kolay bir sınav değil, they get the cream of the milk” dese de kalbimin bir köşesi İpek’in yüzde 97’yi geçip ilk yüzde üçe gireceğini diliyordu.

Mektup geldi: “It is unlikely that your child will attend this program.”
Annemle konuştuk, çok güldü.
“Tüm anneler böyledir. Ben de hepinizi üstün zekâlı sanmıştım, sonra hepiniz mal çıktınız,” dedi. :)

Neyse, önümüzdeki maçlara bakalım dedim. Kızlarımı bu aralar çok ihmal ediyorum. Eve gelince sekizden on bire kadar karne yazıyorum. Anaokulu çocuğuna sekiz sayfa karne veriyoruz… Ridiculous.
Yavrularım da bazen güzelce, bazen birbirlerine dala dala büyüyorlar.

Tek umudum tatilde rahatlayıp onlara da pozitif enerji verebilmek.

Ve sonra aklıma hep şu söz geliyor:

“Instead of wondering when your next vacation is, maybe you should set up a life you don't need to escape from.”