2016

Bugün annemle dışarı çıktık, bir arkadaşa da uğrayıp çay içtik. Akşam eve gelince, okuldan eğitim asistanım bize uğradı. Elinde kocaman bir kutu vardı. Bütün velilerim bana moral olsun diye hediyeler ve kartlar göndermişler. Öğrencilerim mesajlar yazmışlar.

Ameliyattan sonra 10. gündeyim. Yürüyebiliyorum, araba sürebiliyorum. Bir an mesajları ve kartları okuyunca hemen idealistliğim tuttu, “Şimdi okula dönsem acaba çalışabilir miyim?” diye düşündüm. Lades oynamak gibi bir şey bu—kadıncağız hediyelerle dolu kutuyu kucağıma verince ben de unutup alıverdim. Allahtan İpek yanımdaydı. “Kızım, sen taşır mısın?” dedim ve sonra paketi ona verdim.

Sancılarım hâlâ oluyor ve gerçekten iyi miyim, değil miyim emin değilim. Ne kadar iyiyim? Annemi alıp gezmeye, alışverişe çıkacak kadar iyi… ama sınıfta çalışamayacak kadar kötü. Burada doktor bana 5 hafta rapor verdi: 3 haftası okuldan, 2 haftası zaten okul tatili. Sokaklarda gezerken bir veliye rastlayacağım diye ödüm kopmuyor değil!

Bilemedim ne yapayım… Sanırım hediyeleri alınca çok müteşekkir oldum ve bu jestin altında kalmamak için okula dönesim tuttu. Dur Vesile, dur! Biraz akıllı ol, adam ol!