2016

İkinci fıtık ameliyatımı dün oldum. Doktor beklediğimden kolay geçti dedi. Refakatçi almıyorlar, kendi başımayım. İyi de oldu! Kafa dinliyorum. Biraz ateşim çıktı, o yüzden bir gece daha hastanede kalacağım. Ağrı kesici alınca iyi, almayınca yaralarım sızlıyor. Karnımda üç delik açmışlar. Eskiden de iki vardı; toplamda beş oldu.

Tam uyuyacağım, bir hemşire geliyor… Bir yemek geliyor, bir çay geliyor… Bir de yandaki amcanın misafirleri geliyor—herhalde işitme sorunları var, çok yüksek sesle konuşuyorlar. Biraz gıcık oldum bunlara. İnşallah bu gece rahat uyurum.

Unutup da ileride ağır kaldırmayayım diye yazıyorum. Cumartesi saat 4’te ameliyat oldum. Narkozdan ayrılırken ilk defa üşümedim. Karnımda bıçak gibi bir ağrı—her nefes alışımda, her yutkunmamda, her hareketimde. Özellikle sol tarafımdaki en büyük kesik çok ağrı veriyor. Bugün salı ama ağrı hâlâ orada; hâlâ berbat ve korkunç. Ağzımda acı bir tat, midem sürekli bulanıyor. Sürekli ateş basıyor; terleyip üşüyorum. Kendimi güçsüz ve bayılacakmış gibi hissediyorum.

Bir daha bana “bir şey olmaz” deyip ağır eşya kaldırma Vesile, hiçbir şeye değmez bu kadar acı! :(

Ağrım azalıyor. Bir haftadır kapının önüne adımımı atmadım. Annem bütün evimi yerleştirip elden geçirdi. Bütün bahçe otlardan ayıklanıp temizlendi; ev mis gibi oldu annem sayesinde. İnşallah yarından itibaren gezmelere başlayacağız.

Ablamın tavsiyesiyle YouTube’da The School of Life kanalını takip etmeye başladım. Harika! Sağlığıma yavaş yavaş kavuşuyorum. Bugün ilk defa araba kullandım, bizimkileri havuza getirdim. Onlar suyla oynarken ben de Yaşar Kemal’in Bugünlerde Bahar İndi adlı kitabını okumaya başladım.

Annem daha gelmeden internet üzerinden birçok Türkçe kitap siparişi verdik. Sağ olsun, bize getirdiği kitapları okurken eski bir dostla konuşur gibi müthiş iyi hissediyorum. Üniversite yıllarım geliyor aklıma… Dünyayı daha iyi bir yer haline getirmek için idealist bir şekilde çalışan, toplumda fark yaratarak yaşamdan daha büyük bir tatmin alan gençlik yıllarım…

Her gün, işe gitme yolunda 25 dakikalık süre boyunca telefonumdan bir Türk radyosu dinliyorum. Ahmet Kaya, Grup Yorum ve Kızılırmak çalıyor çoğunlukla. Karşımda göğe uzanan gri gökdelenleriyle Perth şehrinin iş merkezi; kalbimde ise “Dünyanın neresindeyim? Ne yapıyorum? İyi mi yapıyorum?” diye yankılanan sorular; kulağımda devrimci şarkılar…

Böyle günlerden birinde, hayatın anlamını sorgulayan düşünceler eşliğinde araba sürerken Zülfü Livaneli’nin söylediği bir şarkı çalmaya başladı: “Yaşamak görevdir yangın yerinde, yaşamak insan kalarak…”

Sonra hatırladım: Mücadele etmenin ne kadar ödüllendirici bir duygu olduğunu. Öğrenciyken yurtta kalıp elimdeki parayla ayın sonunu getirebilmenin mutluluğunu… Yine Hacettepe yurdunda kalırken hastanede yatan küçük bir çocuğa kan verdiğimde nasıl kendimi bir kahraman gibi hissettiğimi… İlk atamamın yapıldığı devlet okulunda gecekondudan gelen öğrencilerimin nasıl ilk İngilizce öğretmeni olduğumu…

Burada başkası için bir şey yapmayı özlüyor insan. Sistem, devlet o kadar iyi işliyor ki başkalarının hayatında fark yaratmak Türkiye’deki kadar kolay ve hızlı olmuyor. Sonuç olarak da yaşam biraz anlamsızlaşıyor. En azından buna düşünerek ulaşmak bile beni biraz rahatlattı.

Şimdi devrimci şarkıların dozunu biraz azaltıp The School of Life videolarını biraz daha fazla izlemeye başlayacağım. Böyle böyle, inşallah dengeyi bulacağız. :)

Bugün ilk defa evden çıkıp yakındaki süpermarkete yürüdüm. Annemi alışverişe gönderdik; biraz deşarj oldu. Biz kızlarla yürüyüş yapıp Ever After High izledik. Akşam da Arzu çağırmıştı; ona yemeğe gittik. Çok güzel bir gün geçirdik.