2016

Kış bu sene biraz uzun sürdü; bu ay neredeyse her hafta sonu sağanak yağışlı geçti ve hava sıcaklıkları 15 derece civarında seyretti. Dün sabah Brezilya’dan gelmiş genç bir öğrenciye evde ebru dersi verdim. O gidince güneşi fırsat bilip Bells Rapids denilen bir yere gittik. Yaklaşık 44 dakika kuzeye doğru gidince dağların arasından deli gibi akan, köpük köpük bir ırmak gördük. Araba için park yeri var; yerler çamur olsa da öyle içine gömülecek cinsten değil, kırmızı topraktan yapılmış medeni çamur :))

İnternet sitesinde yürüyüş parkurlarıyla ilgili bilgi veriyorlar. İki yol var: biri River Walk, zorluk derecesi 1; yol çoğunlukla düz ve 2.5 km. Diğeri Goat Walk, zorluk derecesi biraz daha yüksek; yokuş yukarı ve daha uzun.

Biz kısa yolu tercih ettik. Çok kolay geldi; sonra “kendimize biraz macera yaratalım” diye dimdik bir tepeye daracık bir patikadan çıkmaya başladık. Yamaç kaygan ve kayalık; yere düşünce de eline diken batıyor. Yaklaşık 100 metre yukarı tırmandık. Benim ödüm patlıyor; bir yandan “İnşallah bu dağın arkasında düz yol vardır” diye dua ediyorum. Sonra Kemal’i öncü gönderdik, gitti baktı: Yol mol yok! O zaman tepeden birkaç resim çekip inişe geçtik.

Genelde İpek ile Defne hep birbirleriyle rekabet halindeler; birbirlerinin sinirine dokunan hareketler veya sözler söylerler. Ama bu tırmanış boyunca bütün aile “Gezi Ruhu” içinde birbirine kenetlendi. İpek, Defne’nin elini tutuyor; ona ablalık yapıyor. Defne ona akıl veriyor; herkes birbirini kolluyor filan :)

Yağmurlarla birlikte su daha da coşmuş, gürül gürül akıyordu. Gözlerimiz yemyeşil tepelere ve ufka daldı; suyun sesi ve taze bahar güneşiyle harika bir öğleden sonra geçirdik. Kemal’i evden zor çıkarmıştım ama o da çok keyif aldı. En önemlisi de ailece kayda değer, güzel bir şey yapmak ve birlikte zaman geçirmek oldu tabii ki.

Bugün ise yine yağmurluydu. Annem geldiği zaman bir haftalığına güneye kaçacağız; onun için yer baktık, tatil planı yaptık. Öğleden sonra Mehmet Hoca kahve içmeye geldi; biraz muhabbet ettik. O gidince de kütüphaneye kitapları götürdük. Kemal bize patates oturtma yaptı.

Yemek konusunda bu aralar çizgiyi bayağı aştık. Çektiğimiz resimlere bakıyorum da dün aynen sabah yürüyüşüne spor ayakkabısıyla çıkan tombul ev hanımı teyzeler gibi görünüyormuşum. Düşüncem şu: ameliyattan sonra düzenli spor yaparak eski formuma (!) kavuşmak.

Son olarak, yurt dışına gitmek isteyen ama “Orada künefe yok; ben künefesiz nasıl yaşarım?” diye merak edenlere… Dün Türk bakkalından dondurulmuş künefe aldık (küçük 6’lı paket). Fırında pişirip üzerine şerbetini dökünce tadı aynı künefe! Böylece özlenen lezzetlerden birini daha yerel kaynaklardan temin etmenin huzurunu yaşıyoruz. Bir de evde hellim peyniri yaptım, harika oldu!

Kilo vermem lazım! 😄