2016'dan 

Havalar yavaş yavaş serinliyor.

Sonbahar, hüzün ve özlemin mevsimi.

Ben de size Avustralya’da olmanın duygusal ağırlığından biraz bahsedeyim.

İstanbul’dayken kendimi gitmeye hazırlarken hep şöyle diyordum: “Zaten şu anda da gurbetçiyim, ailem Urfa’da ve onları zaten yılda bir iki kere görüyorum.” İnsan kendini gitmeye hazırladığında ayrılık, üzerinde fazla düşünülmeyen bir konuya dönüşüyor; bir şekilde bahane buluyorsun. Planıma göre her sene Türkiye’ye gidip en az iki hafta ailemi ziyaret edecektim. Gidiyoruz da… ama dört kişi için aldığımız uçak biletleri yaklaşık 16 bin TL tutuyor ve her sene bu daha da zorlaşıyor.

Bu kez iki haftalık tatil gözüme çok az geliyor ve değip değmeyeceğini düşünmeye başlıyorum. Aslında değeceğini hep biliyorum; ama iki haftanın yetmeyeceğini hissedip daha fazla nasıl izin alırım diye çırpınmak kötü bir duygu. Ben şu anda tam da bu sürecin içindeyim.

Kardeşim gibi sevdiğim teyzemin oğlu evleniyor. İstanbul’da olsam hafta sonu uçağa atlar düğünde olurdum. Ama Avustralya’da olunca bu mümkün değil.

Buraya geldiğim günden beri kalbimin bir yanı eksik. İçimde kocaman bir boşluk var. Sevdiklerimden ayrı olmak, kendini sürekli hatırlatan açık bir yara gibi. Yakından sevdiğin birini kaybettiğinde onu asla unutmuyorsun ama zamanla yokluğunu kabulleniyorsun ya… burada yaşamak da öyle bir şey. Zamanla ilişkilerde küçülen bir karakter oluyorsun. Sevgi hep var, özlem hep var ama paylaştığın şeyler azaldıkça insanlar birbirinden uzaklaşıyor. Bu, Avustralya’nın en acı yüzü.

Buraya gelmek, bu duygularla başa çıkabilmek için çok güçlü bir yürek gerektiriyor. Seni sen yapan, bugüne kadar ilmek ilmek dokuyan tüm ilişkileri geride bırakmak çok zor. Gitmek istediğinde 16 saatlik bir uçak yolculuğunu göze alman gerekiyor. Aynı şekilde biri seni görmeye gelecekse o da aynı yorgunluğu, aynı riskleri kabullenmek zorunda.

Ne Skype yerini tutuyor, ne fotoğraflar, ne başka bir iletişim şekli… Hiçbiri gidip sevdiklerinin yanında olmanın, elini tutmanın, kokusunu içine çekmenin yerini doldurmuyor. Çocuklarını okuldan alırken başkalarının anneannelerini, babaannelerini görüp için için kıskanıyorsun. Çocuk hiçbir zaman teyzesinin evinde kalıp orada uyuyamıyor; kuzeniyle birlikte bir şey yapamıyor. Anneannesinin, babaannesinin sevgisinin nasıl bir şey olduğunu yaşayarak öğrenemiyor.

Bir yandan sen ailenden uzak olmanın ezikliğini yaşıyorsun; diğer yandan çocuklarının bu duygudan etkilenmemesi için daha fazla çabalaman gerekiyor. Kısacası, bu cennet gibi şehirde yaşamanın en zor tarafı Türkiye’den bu kadar uzak olması.

Durum bundan ibaret. Buraya gelirken her şeyi etraflıca düşünmek lazım. Çünkü hayatının bir döneminde — benim acı deneyimlerimden bildiğim gibi — depresyonla yüzleşmek zorunda kalabilirsin. O sınavdan ders çıkarıp yola devam etmek ayrı bir başarı; ama şunu bilin ki hiç kimse size duygusal olarak güllük gülistanlık bir hayat vaat etmiyor.