Date: August 13th 2012

Havalanında Wings Lounge salonunda karmaşık hisler içindeyim. Bir saat sonra Türkiye'den ayrılıyoruz. Sabah Adana'dan uçağa binerken kayınvalidemin yaşlı gözlerini görünce ben de kendimi tutamadım. Bir ayrılık anında sizi yolculayanların psikolojisi çok önemli. Onlar korkuyor, üzülüyor ve bu ayrılığı istemiyorlarsa siz de aynı duygularla ayrılıyorsunuz oysa git hadi, başarabilirsin, sana güveniyorum modunda ayrılınca ringe çıkan boksörler gibi "Ne olursa olsun sonunda her şey çok güzel olacak, Bismillah!!" deyip cengaverler gibi atlıyorsun önündeki maceraya.
Telefon trafiği çok yoğun, gitmeden önce arayabildiğim kadar tüm dostlarımı aramaya çalıştım. Kimisine ulaşabildim, kimisine ulaşamadım. Tüm sevenlere, dostlara Türkiye'den son kez sevgilerimi gönderiyorum. Kısmet olursa yarın Türkiye saati ile 11:30'da orada olacağız. Arkadaşımız bizi karşılayacak ve evini kiraladığımız bayanın yanına gideceğiz. Ev sahibi bize bir şifre verecek, o şifre ile Mandurah'taki evin kapısının yanındaki kasayı açabilecekmişiz ve evin anahtarı oradaymış. Ne enteresan şeyler, daha şimdiden başladık:) Önümüzdeki günlerde fırsatım oldukça Avustralya'dan bildirmeye çalışacağım. Bakalım nelerle karşılaşacağız. Panoda BOARDING görünmüş... Şimdi gidiyorum. Dualarınızı esirgemeyin, hepinizi çok seviyorum...