Ailemizde yurt dışında yaşayan birisi hiç olmadı. Bu nedenle başlangıçta biraz tepki aldık ama insanoğlu her şeye alışıyor, sanki yorumlar biraz daha olumlu olmaya başladı son zamanlarda. İşte bizimkilerin konuya bakış açısı:

Ninem: "Kızım 5 yetimle bir mağarada mı kalmışsın ki gidiyorsun? Ne var sanki orada, gavur memleketinde? Git de gör bak neler olacak. Çok pişman olacaksın, ninem demişti diyeceksin. Ama siz söz dinlemezsiniz ki, aferin aferin git!!!"

Annem: " Bana bu konudan bahsetme!"

Babam: "Kızım bak, ileride bir gün kızların evlenir. İstanbul'dan bir telefon açarlar: 'dede, dayı gelin! Eşim bana şöyle şöyle yapıyor' biz de atlar gideriz adamı döveriz filan... Bak orada sahipsiz kalırsınız, bence gitmeyin!"

Teyzem: "Veso, bak siz ciddi ciddi gidiyor musunuz? Etrafta ne kadar mantıklı, akıllı ve aklı başında insan varsa sizin gidişinize 'iyi' diyor ama ben ne bileyim, hayırlıysa olsun hayırlı değilse Allah hayırlı maniler versin diye dua ediyorum."

Ablam: "Git bak Dilşah'ı üniversiteye senin yanına göndereceğim!"

Kardeşim: "Ablacığım bu senin kişisel menkıben. Sen boşuna İngilizce öğretmeni olmadın, boşuna gidip İstanbul'da yaşamadın. Herşeyin bir sebebi var ve artık gidip orada kaderini göreceksin."

Rahmetlik dedem ise yaşasaydı eminim şöyle derdi: "Yavruum, kadere inanan keder görmez! Hakkında hayırlısı!"

Amcam: "Allah'ın dediği olur!"

Gördüğünüz gibi tepkiler çeşitlilik gösteriyor. Ancak dediğim gibi son zamanlarda yakınlarımız gidişimizi kabullenmeye başladılar. Sanırım insanlar "herhalde bir bildikleri vardır"  diye düşünmeye başladılar. Peki gerçekten bir bildiğimiz var mı? Yakında...