Mart sonu 2015- 

Bugün yazın son gününü yakalayıp denize gittik. Cottesloe’da harika bir gün geçirdik. Dönüşte 100 dolarlık park cezası yemiş olsak da buna değdi. Dün İpek, Mathletics’te yüksek puan aldığı için bizden bir sürpriz istemişti; ailecek Home filmine gittik. Sinemadaki kalabalığın çoğu süslenmiş, özel bir geceye gider gibiydi — sanırım kök kültürlerinden gelen bir alışkanlık.

Paskalya tatili yaklaşırken okullar da kapanıyor. Defne piyano dersine başladı, İpek okulda keman dersi alıyor. Geçen hafta öğretmeni, matematikte eksiği olduğunu söyledi. Şimdi her gün birlikte çalışıyoruz. 3. sınıfın Naplan yılı olması, öğretmenlerin de ailelerin de temkinli olmasını sağlıyor. Bazen sistem baskı gibi görünse de, farkında olmamızı sağlayan bir yönü de var.

Bir antikacıda dev bir makrome kavanoz görünce aklıma uzun zamandır yapmak istediğim terrarium geldi. Şimdi gerekli malzemeleri topluyorum; kızlarla içine ne koyalım, nasıl süsleyelim diye konuşuyoruz.
O kavanoza baktıkça bazen orada yaşamak istiyorum — kendi küçük ekosistemimde, sessiz ve dingin. Sonra fark ediyorum ki aslında hepimiz kendi görünmez kavanozlarımızda yaşıyoruz: mutluluk, kaygı, umut, yorgunluk… hepsi kendi cam fanusunun içinde.

Paskalya’da Kemal’in de izni olunca kuzeye, Shark Bay’e gittik. 10 saatlik yolun sonunda, sahil boyunca uzanan 3–4 günlük harika bir macera yaşadık. O anlarda içimdeki kavanoz ışıkla doluydu.
Dönüşte ev işlerine, okul hazırlıklarına ve öğretmenlik belgelerine daldım. TRBWA’ya gittiğimde sistemin değiştiğini öğrenip moralim bozuldu ama sonra düşündüm: belki de bu da bir kavanoz, geçici bir katman.
Belki de her şey büyümemiz için.