Agustos 2015 

Pazar gecesi saat 12 gibi Sydney’e uçtuk. Gidiş 3 saat sürdü, dönüş ise 5,5 saat. Meğer rüzgâra doğru uçtuğumuz için böyle bir fark oluyormuş.

Sydney’de bir gece kaldık. ABD Konsolosluğu’nda işlerimizi hallettik. Hazır kurayı kazanmışken “Alalım artık şu Green Card’ı,” dediğimiz şeyi nihayet aldık. Filmlerdeki sahneler gibi: güvenlikçiler, korumalar, cam duvarın arkasında oturan memurlar… Ortam pek sevimsizdi. Gider miyiz gitmez miyiz belli değil ama artık Green Card’ımız var.

Hazır gitmişken Sydney’i iki gün boyunca ne kadar gezebildiysek gezdik. Hava soğuktu. Sydney, tıpkı İstanbul gibi çok büyük. Bana kalabalık, yoğun ve karmaşık geldi. Bindiğimiz otobüs tam bir Nuh’un gemisi gibiydi; her çeşit insan vardı. Aşırı uçlardan hoşlanmayan biri olarak bu kadar farklı tipleri görmek beni biraz ürküttü. Gerçekten de her renk, her ırk, her düşünce ve her akımdan insan görmek mümkün sokaklarda. Bu durumda bizim gibi göçmenler daha az yabancılık çekiyor; herkesin bir aksanı var, yani kimse “buranın yerlisi” gibi hissettirmiyor.

Şehir merkezi kutu gibi binaların arasında bir labirente benziyor; gökyüzü bile görünmüyor. Aralarda birkaç güzel park ve yeşil alan var. Kemal’e sorarsanız Perth’ten çok daha iyi; bana sorarsanız Perth’i hiçbir şeye değişmem.

Ertesi hafta sonu yine kursum vardı. Bir yandan da Realestate’ten civardaki satılık evlere bakıyoruz. Kurs çıkışında zor bela bir Home Open’a yetiştik. Beş dakika içinde evi hızlıca gezdik. Fiyat mahalle ortalamasına göre düşüktü ve evin içi çok güzel yapılmıştı, sorunsuzdu.

Ertesi gün Kemal’le konuşup, satışa 579 bine çıkan eve 550 teklif edelim, belki kabul ederler, dedik. Emlakçıdan randevu aldık. Teklif prosedürlerini soralım istedik. Emlakçı çok tatlı bir adamdı; bize 1,5 saat boyunca her şeyi anlattı. Sonra teklifimizi söyleyince, “Siz bilirsiniz ama toplamda 6 teklif var. Bu gece hepsini ev sahibine sunacağım. Bu evi gerçekten istiyorsanız 595’in altında pek şansınız olmaz,” dedi.

Tabii insanın kafası o kadar bilgi sonrası iyice karışıyor. Ben 550’nin üstünü çizip 560 yazdım. Emlakçı, “Ben bir defasında sırf bin dolar yüzünden nokta atışı bir fırsatı kaçırdım,” deyince Kemal “580 yaz,” dedi. Onu da yazdık.

Gece telefon geldi. Emlakçı, teklifi 10 bin artırabilir miyiz diye sordu. “Hayır, bu son fiyatımız,” dedik. Ertesi gün haber geldi: Ev sahibi bizi seçmiş. Emlakçının söylediğine göre bizden 10 bin fazla veren bir yatırımcı da varmış ama ev sahibi “Aile yaşasın,” diye bizi seçmiş. Ne kadar doğru bilmiyorum ama insanın aklına şu geliyor: “Acaba daha düşük teklif etsek de yine bizi seçer miydi?”

Velhasıl, teklifimizin kabul edilmesiyle uykularımız kaçtı. Kemal de ben de baykuş gibi düşünmeye başladık:

1. Bu evin kira kontratı Nisan’da bitiyor; erken çıkarsak masrafı büyük.

2. Türkiye’de sattığımız evin parasını hâlâ dolara çevirmemiştik; dolar sürekli yükseliyor.

3. Mortgage broker olarak kime gideceğiz?

4. Hangi bankadan ne kadar kredi çekeceğiz?

5. Ne zaman ve nasıl taşınacağız?

Bu sorular kafamızı yerken bizim okulda veli toplantıları başladı. Her akşam 6’da eve geliyorum. Derken gribe yakalandım ve sesim tamamen kısıldı. Hayatımda ilk defa böyle bir şey oldu. Doktor iki gün rapor verdi; ben de bu iki satırı yazayım dedim.

Şu anki duruma gelirsek: Mortgage broker ile görüştük, bizim için kredi başvurusu yaptı. Türkiye’den getirdiğimiz para evin ancak %20’sini karşılıyor. Üstü için kredi çekeceğiz. Bir de devletin aldığı yaklaşık 16–20 bin dolarlık tapu masrafı var. (Yazması bile yorucu!)
30 yıllık krediyle inşallah burada ev sahibi olacağız.

Rakamlar karıştıysa şöyle söyleyeyim:
Haftalık 480 dolar kira veriyorduk; şimdi haftalık 566 dolar kredi ödeyeceğiz ve kendi evimiz olacak, inşallah!

Tapu devri yapılana kadar her şey olabilir; kredi reddedilebilir vs. Bu yüzden kimseye bir şey söylemiyoruz. Yani şu an bu ev alma macerasını sadece bu siteyi okuyanlar biliyor :)

25 Eylül’de tapu işlemleri tamamlanacak, sonraki hafta taşınacağız (her şey yolunda giderse). Evlerin müstakil olması taşınmayı inanılmaz kolaylaştırıyor; merdiven yok, apartman yok. Ortalama eşyalı 3+1 eve gelen ekip en fazla 5–6 saatte taşıyor. Yine de ben kutulama işlerine başladım. Bu hafta sonu ebru kursu vereceğim, biraz da ona hazırlanıyorum.