Date Feb 13, 2013

Pazartesi gunu 5 buçuk yıldır beklediğim an geldi. Cocukların ikisi de okula gittiler, Kemal işe gitti ve ben cok uzun zamandır ilk defa kimseye minnet etmeden, endişe etmeden, zaman sıkıntısı olmadan kendi kendime kaldım. İtalyan arkadasım Katia, yogaya gitmeye davet etti ama ilk günden kendimi cok şımartmayayim diye gitmedim, neme lazım bu kadar lüks fazla gelir dedim. Salak gibi eve gidip temizlik yaptım. Oh be kafan rahatken her şey kolay geliyor, evi zevkle pırıl pırıl yaptım. Saçıma gölge ("foil" ) ve tint (valla bu ne tam anlamadim ama onu yapalim dediler) yaptırmak icin de haftaya randevu aldim. Cok merak ediyorum, nasıl olacak.
İpek okuldan çıkarken bir mutlu bir mutlu anlatamam. Nasıl bir basarı duygusu ve mutluluk yasatiyorlarsa mizmiz İpek, meleğe dönüyor. Defne'm de artık pek haz almasa da kabullenme aşamasına gelmiş, iç çeke çeke ayrılıyor, öğretmenin elinden tutuyor. Anaokulu ve hazirlik programi icin soyluyorum. Hani son zamanlarda cok duyarsınız ya "sınıf yaşantısı", iste olan gercekten bu. Sınıfta bir yaşantı var: bütün cocukların halinin üzerine oturup öğretmeni dinlediği "mat time" 10-15 dakikayı geçmiyor. Arkasından gruplara ayrılan öğrenciler rotasyonlu bir sekilde değişik istasyonlara gidip etkinlik yapıyorlar. İsi biten oyun oynuyor, kitap okuyor, su iciyor, tuvalete gidiyor. Hep alçak ses kullanılıyor, öğretmen asırı hisler ve yüksek ses kullanmıyor. Zaten mutlaka 2 öğretmen bazen de asistan oluyor sınıfta. Tek basına her seye yetişmeye çalışan süper öğretmenler yok yani. Bağımsızlık ozendiriliyor ve her oyunu ogretmen baslatmiyor, her konuya nane olmuyor, şikayetleri de "what can you do about it?" diyerek bertaraf ediyor. Kıyaslama, yarış yok. Eski çalıştığım okula felsefesi cok benziyor ama uygulamaya gelince Avustralya'dakiler sanki daha bir hakkını vererek yapıyorlar. Türk veliler ogretmenler gozunde cok meraklı ve kaygılı görünüyorlar. Beslenme cantalarini agzina kadar dolduruyorlar. Avustralyalilar cok rahat. Okulda yalinayak gezmek teşvik ediliyor. Her an, panik yok, o da olur, oyle de olur, sakin ol havası hakim. İleride ne düşünürüm bilmiyorum ama şimdilik İpek mutlu, Defne de alışıyor, bu bana yeter. Akademik acıdan eksik kalırlarsa bir sekilde tamamlarız artık. Tamamlamasan ne olacak ki, bosver...